Als er één reden is waarom Doom al decennialang een vaste waarde is binnen het genre van first-person shooters, dan is het wel het vermogen van de serie om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden — steeds weer met brute kracht, explosieve wapens en een eenzame strijder tegenover de hordes van de hel. Van de klassieke run-and-gun gameplay in de jaren ‘90, via het schrikaanjagende Doom 3, tot het hypermobiele Doom Eternal in 2020, de reeks heeft zich telkens opnieuw uitgevonden zonder haar essentie te verliezen.

Met Doom: The Dark Ages slaat ontwikkelaar id Software een nieuwe weg in. Deze prequel voelt op vele vlakken als een tegenpool van Doom Eternal. Weg zijn de dubbele sprongen, luchtdashes en razendsnelle bewegingen — en in hun plaats komt een zwaardere, trager aanvoelende gameplay waarin positionering, verdediging en pure kracht centraal staan. In eerste instantie is dat even wennen. De open velden waarin je overspoeld wordt door tientallen, soms honderden vijanden, kunnen overweldigend aanvoelen. Toch verandert dat gevoel naarmate de campagne vordert.

Na enkele uren in de ruim twintig uur durende campagne begon mijn arsenaal zich uit te breiden, kreeg ik meer controle over hoe ik demonen kon uitschakelen, en begon ik de unieke ritmes van The Dark Ages te waarderen. Tegen de tijd dat de eindcredits rolden, verscheen er een brede grijns op mijn gezicht — het soort grijns dat je alleen krijgt na het vinden van een Super Shotgun en het onvermijdelijke rippen en scheuren.

Een verhaal vol duistere fantasy en kosmische geheimen

De campagne van Doom: The Dark Ages zet vol in op donkere sciencefiction vermengd met middeleeuwse fantasie. We volgen de Doom Slayer nog vóór hij werd wakker gemaakt in de sarcofaag in Doom (2016). Hoewel de Slayer zelf wederom weinig karakterontwikkeling krijgt — hij blijft vooral het belichamen van woeste kracht — biedt het verhaal deze keer meer dan alleen contextloos geweld.

Het spel duikt dieper in de geschiedenis van het universum, met meer achtergrond over het conflict tussen mensen en demonen. Daarbij wordt ook de rol van de menselijk-georiënteerde Sentinels en de mysterieuze, bijna goddelijke Maykrs verder uitgediept. Deze wereldopbouw brengt spelers naar een reeks gevarieerde locaties, waaronder gotische kastelen met sciencefiction-elementen en een Lovecraft-achtig Kosmisch Rijk vol bizarre puzzels en beklemmende sfeer.

Wat vooral opvalt, is dat het niet langer aanvoelt alsof de Slayer in zijn eentje strijdt tegen de hel. Er zijn menselijke bondgenoten met wie je samenwerkt in wat echt als een allesomvattende oorlog aanvoelt. De verhaallijn heeft meer diepgang dan eerdere Doom-titels en bevat verrassende intriges rond de ware bedoelingen van de Maykrs. Het is zonder twijfel de sterkste narratieve opbouw die de serie ooit heeft gehad — al is de lat daarvoor in het verleden niet bijzonder hoog gelegd.

De kracht van het schild

Naast het vernieuwde verhaal en de setting, is het schild het meest onderscheidende nieuwe element. De Slayer beschikt nu over een imposant schild dat niet alleen bescherming biedt, maar ook actieve verdedigingsmogelijkheden introduceert. Rood gemarkeerde aanvallen kunnen worden geblokkeerd zolang het schild intact is, terwijl groene aanvallen met de juiste timing kunnen worden teruggekaatst — wat niet alleen schade toebrengt, maar ook veel vijanden tijdelijk verlamt.

Zelfs op de moeilijkste modus, Nightmare, is de timing voor pareren redelijk vergevingsgezind. Bovendien biedt het spel uitgebreide instellingen waarmee je het tempo, de moeilijkheidsgraad en andere gameplay-elementen kunt aanpassen naar jouw voorkeur.